Reflectie? – 3/3 –

Maar wat wens ik nu eigenlijk echt? Ik vroeg me dat net ook op het toilet af. Ik ga het bos in zometeen. Even de natuur opzoeken met de kids. En deze uitnodiging. Het analoog schrijven? Dat ga ik weer meer oppakken want ik merk dat me dit heel veel brengt. Een hommage schrijven aan mijn vrouw is wat ik wil. Maar wijselijk eerst mijn droom op papier zetten. Een reflectie schrijven zonder kaders naar aanleiding van het droomjagers project.

Zodat ik als echte architect, daar komt ie weer, een blueprint kan ontwerpen en een aantal tekeningen kan maken, waarna ik als bouwvakker het fundament ga gieten voor de rest van mijn huis. Misschien is dat plekje dat ik wil creëren als een spreekwoordelijk huis te tekenen en in te richten, met allemaal verschillende kamers, andere inrichting, andere kleuren, andere meubels, andere vibe en energie.

Als je me nu na het schrijven van 5 a4-tjes, vraagt wat mijn droom is? Kan ik daar geen heel bondig en krachtig antwoord op geven. Ik kan een wenselijk antwoord formuleren, maar het is voor mij de kunst om mijn intuïtie te volgen en kort bij mezelf te blijven. Persoonlijk, authentiek, puur en echt.

Een aantal jaar geleden kon ik hele lappen tekst schrijven met lastige woorden. En behoorlijk moeilijk nadenken. Tot die burn-out. Een kadootje. Die heeft me uit mijn hoofd gehaald en in mijn gevoel gezet. Meer op gevoel varen en vertrouwen hebben in de toekomst. Het leverde me durf en lef op. Authenticiteit, zelfkennis, regie en vertrouwen. Het leven stelt dat nogal eens op de proef, en zorgt ervoor dat ik tijdelijk uit balans ben. Maar “im grossen ganzen” is dit een pad van ontwikkeling voor me. Door middel van mijn droom te realiseren, mijn kernwaarden in te zetten, kan ik anderen mee nemen en boeien. En kan ik dat vervolgens projecteren op anderen. Mijn HD leert me ook dat ik iets eerst zelf ervaren moet hebben vooraleer ik ermee aan de slag wil gaan. Dus bosbaden, ademcoaching en werken als een gids zijn de tools die ik meeneem in mijn toolbox. Omdat het mij heeft geholpen. Volgende week een zweethutceremonie. Verheug me er nu al op. Die ervaring kan vervolgens ook ooit in de toolbox. Niet dat ik ceremonies wil lijden, maar wel mensen verbinden en in een richting gidsen. Misschien is het voor jou een goed idee om ook eens een zweethutceremonie bij te wonen? Vinkje. Check.

Een plek creëren waarbij ik mensen korter bij hun natuur en intuïtie kan brengen. De natuur is de connectie, adem de tool en de maatschappij mijn speelveld. Ondernemers, bedrijven en organisaties, gezinnen, vaders en moeders. Preventie ipv curatie, het komt de hoeksteen van onze samenleving, om in systeemtaal te spreken, ten goede. Want we hebben ouders en werknemers nodig, leiders ook, die kort bij zichzelf blijven. Het masker laten zakken en hun pure natuur te omarmen. Eerst zelf alles transformeren en tot uitdrukking te laten komen, alvorens ik hier mensen bij ga betrekken. Of kan het parallel aan elkaar? Hoe kan ik dit aanscherpen en helderder krijgen? Hoe kan ik dit verhaal uitbeelden zodat het de mensen bereikt die ervoor open staan en waar dit past?

Moet ik per se een vorm kiezen of een “tone of voice”? En hoe kan ik dit interne verhaal belichamen, Lars?