Blog.

Naar aanleiding van een gesprek dat ik met Lars had in de Lighthouse,
als onderdeel van het Dreamchasers-traject, kreeg ik één simpele uitnodiging:
pen en papier. Schrijven zonder kaders. Niet denken, maar laten ontstaan. Dat heb ik in de vorige blogs aan jullie laten lezen.

Het lijkt wel alsof dit vandaag een extra laag kreeg en extra verteld wil worden. De woorden staan op papier en verschijnen als vanzelf. Het zonder kaders schrijven heeft ervoor gezorgd dat ik een beter beeld heb hoe ik een en ander onder woorden kan brengen. Hoe ik, laten we het even zo noemen, hetgeen van binnen leeft kan transformeren naar buiten toe.

Eerlijk? Dat voelde voor mij tegelijkertijd ongemakkelijk als bevrijdend. Alsof ik even moest afkicken van mijn houvast. Van mijn boei. Om te ervaren dat je zonder ook blijft drijven.

Maar zodra ik mijn pen neerzette, gebeurde het:
de woorden begonnen te stromen.
Niet netjes, niet lineair,
maar eerlijk.
Rauw.
Echt.

Lees verder “HOUSE OF LOVE”

Je leven raast voorbij. 
Je agenda zit vol, je hoofd nog voller.
Je weet dat er iets anders mogelijk is – maar je weet niet waar je moet beginnen.
Wat je zoekt, is niet nóg een to-do op je lijstje.
Wat je zoekt… is Rust. Ruimte. Even op adem kunnen komen.

Kijk vooral rond naar mijn aanbod.
Mijn werkvormen zijn ademwerk, bosbaden en natuurcoaching.
Maar nog beter: app, bel of mail me. Dan plannen we een koffiemoment (of thee) en sparren we over de mogelijkheden. Over jou.  Over wat jou beweegt.  Kijken hoe ik je daarin kan gidsen? 


Ben je klaar met overleven?
Wil je thuiskomen? – in je lichaam, in je ouderschap, in je relatie ? –
Je hoeft het niet alleen te doen. Mijn naam is Richard.
Ik help je vertragen, voelen en thuiskomen in je lijf – met je adem, de natuur en je aanwezigheid.  ‘Down to Earth’, aards. Niet therapeutisch, maar wel heilzaam.
Ik ben er niet als ‘coach met antwoorden’.
Maar als gids naast je.

REFLECTIE?

Naar aanleiding van een gesprek dat ik met Lars had in Lighthouse Heerlen, als onderdeel van het “Dreamchasers”-traject, werd ik uitgenodigd om analoog en vanuit natuurlijke flow te schrijven. Pen en papier, aan tafel. Als oefening en uitnodiging. Ik merk dat ik dit even van me af moet schrijven en dat ik de behoefte aan kaders loslaat. Mijn leven typeert zich als het denken in kaders, voor mij is het een stap geweest om juist buiten deze kaders te gaan. Ik merk dat ik ze nodig heb en dat ik er goed op vaar, echter is het schrijven met pen en papier, zonder kaders iets waar mijn natuurlijke flow uit voortvloeit.

De woorden vloeien als vanzelf uit mijn pen en beschrijven het canvas.

Wie ik ben, wat ik doe, en wat mijn droom is, is het kader wat ik in deze oefening meekrijg. Een reflectie aan de hand van het eerste gesprek om de Droom te volgen. “Chase your dream”  Voor mij betekent “chase your dream” niet blind achter iets aanrennen, maar luisteren naar wat diep van binnen klopt. Het gaat om durven kiezen voor wat echt bij je hoort — ook als dat schuurt, ook als het onzeker voelt. Je droom is geen einddoel, maar een kompas dat je steeds dichter bij jezelf brengt.

Lees verder “Reflectie? -1/3-“

Jong en oud, mannetje en vrouwtje, intern en extern, urban en natuur. In mijn wereld is alles en iedereen welkom. De dingen zijn wel gekaderd en de energieën hebben een naam en een concept, maar er wordt niet gekozen. Het kiest mij om verder in mij te rijpen en te ontwikkelen. Als kind droomde ik ervan om architect te worden, daar heb ik al eens over geschreven. Technisch tekenen en veel en lang doorleren was uiteindelijk niets voor mij, dus ik ben aan de slag gegaan om dingen te vergeten en verdringen. Je in dienst stellen van anderen is de beste manier om je eigen gevoelens niet onder ogen te hoeven zien. Perfect die horecawereld. Ook daarover later een keer meer. Voor nu focus. Op mijn droom. Op mijn verhaal.

Nu wens ik mijn diepste verlangen, als onderdeel van iets groters, te kunnen transformeren en omzetten naar iets tastbaars en er een legacy van te vormen. Die ik vervolgens door kan geven aan mijn kinderen en via hun door kan laten leven. Geen financiële zak met geld, een groot huis, of een horecapand wat ik nalaat, maar een gedachtegoed dat ik wil meegeven en laten doorleven. Vsan generatie op generatie. Daar komt dat klein jongetje weer naar boven. Ontwerpen en belichamen van hetgeen er onder de oppervlakte leeft. En dit transformeren naar iets dat ook “ jan met de pet “ kan begrijpen. Hoe doe ik dat?

Lees verder “Reflectie? -2/3-“

Maar wat wens ik nu eigenlijk echt? Ik vroeg me dat net ook op het toilet af. Ik ga het bos in zometeen. Even de natuur opzoeken met de kids. En deze uitnodiging. Het analoog schrijven? Dat ga ik weer meer oppakken want ik merk dat me dit heel veel brengt. Een hommage schrijven aan mijn vrouw is wat ik wil. Maar wijselijk eerst mijn droom op papier zetten. Een reflectie schrijven zonder kaders naar aanleiding van het droomjagers project.

Zodat ik als echte architect, daar komt ie weer, een blueprint kan ontwerpen en een aantal tekeningen kan maken, waarna ik als bouwvakker het fundament ga gieten voor de rest van mijn huis. Misschien is dat plekje dat ik wil creëren als een spreekwoordelijk huis te tekenen en in te richten, met allemaal verschillende kamers, andere inrichting, andere kleuren, andere meubels, andere vibe en energie.

Als je me nu na het schrijven van 5 a4-tjes, vraagt wat mijn droom is? Kan ik daar geen heel bondig en krachtig antwoord op geven. Ik kan een wenselijk antwoord formuleren, maar het is voor mij de kunst om mijn intuïtie te volgen en kort bij mezelf te blijven. Persoonlijk, authentiek, puur en echt.

Lees verder “Reflectie? – 3/3 –”

De afgelopen tijd heb ik meer met mannen gewerkt. In stilte. In het bos. Rond de adem. Enerzijds om mannen bij te staan en te gidsen. Anderzijds ook om stukjes van mezelf te “helen”. Mannen dragen vaak veel alleen. En hebben weinig ruimte om stil te vallen.

Maar sinds ik voor mezelf een pauze heb ingelast is er iets in mij begonnen te schuiven.

Ik voel nu sterker dan ooit dat wij in deze tijd niet langer gebaat zijn bij afscheiding. Niet meer “wij mannen hier”, “zij vrouwen daar”.
Wat deze tijd vraagt is een bedding waarin we mogen verbinden, samen, als mensen. Uiteindelijk zijn we ook samen op deze aarde, in deze maatschappij en samen in deze mensheid. Samen en niet apart.

Moeten we niet het verschil ontkennen, maar dit juist integreren?

Daarom stap ik bewust af van het alleen aanbieden van mannenbijeenkomsten als vorm.
Niet omdat ze niet werkten.
Maar omdat het tijd is om verder te openen.
Zeker zullen er nog momenten zijn waarop noodzakelijk mannen aanwezig zijn.

Wat ik blijf bieden is ruimte voor vertraging. Adem. Stilte. Aarding.
Maar niet meer exclusief voor mannen. Wel nog met aandacht voor het mannelijke — en hoe dat in jou, in mij, beweegt.

Laat ons samen landen. In verbinding. In het nu. In wat we delen.