Naar aanleiding van een gesprek dat ik met Lars had in de Lighthouse,
als onderdeel van het Dreamchasers-traject, kreeg ik één simpele uitnodiging:
pen en papier. Schrijven zonder kaders. Niet denken, maar laten ontstaan. Dat heb ik in de vorige blogs aan jullie laten lezen.
Het lijkt wel alsof dit vandaag een extra laag kreeg en extra verteld wil worden. De woorden staan op papier en verschijnen als vanzelf. Het zonder kaders schrijven heeft ervoor gezorgd dat ik een beter beeld heb hoe ik een en ander onder woorden kan brengen. Hoe ik, laten we het even zo noemen, hetgeen van binnen leeft kan transformeren naar buiten toe.
Eerlijk? Dat voelde voor mij tegelijkertijd ongemakkelijk als bevrijdend. Alsof ik even moest afkicken van mijn houvast. Van mijn boei. Om te ervaren dat je zonder ook blijft drijven.
Maar zodra ik mijn pen neerzette, gebeurde het:
de woorden begonnen te stromen.
Niet netjes, niet lineair,
maar eerlijk.
Rauw.
Echt.
Het kader van de nieuwe oefening was ook helder: het onder woorden brengen van 3 simpele vragen.
Wie ben ik? Wat doe ik? Wat is mijn droom?
Niet rennen achter een einddoel, maar luisteren naar wat diep vanbinnen klopt.
Niet blind vliegen, maar voelen waar mijn vleugels me naartoe trekken.
Mijn droom is geen stip op de horizon — het is vergelijkbaar met een kompas. Eentje dat altijd terugwijst naar mezelf. Mijn vegviser.
Lange tijd heb ik mijn manier van communiceren willen aanpassen.
Minder woorden, korter, krachtiger. Meer in de kaders van anderen passen.
Maar dat werkt niet. Niet voor mij.
Want mijn taal ademt. Mijn zinnen willen ruimte.
En mijn verhaal wil niet klein blijven.
Dus: fuck it.
Dit bén ik.
Dit traject voelt als een taxi zonder eindbestemming, van station naar station. Net als het leven, er is in mijn ogen geen weg naar een eindbestemming. De weg = de bestemming. Die gaat niet rechttoe rechtaan, maar via alle zijwegen die ertussen liggen.
Langs vragen, verlangens en oude stukken die ineens weer opdagen om aangekeken te worden. Een natuurlijke flow, zonder haast, zonder opgelegde tijdlijn, zonder eindbestemming.
Alles wat ik schrijf komt voort uit dezelfde bron: mijn hart, mijn intuïtie, mijn onderstroom.
Daar ligt mijn richting. Daar zit mijn waarheid.
En in die onderstroom komt steeds vaker een beeld op: een plek die geen plek is, maar een gedachtegoed. Een House of Love.
Een innerlijke ruimte waar hard op de zaak en zacht op de mens één geheel vormen.
Waar eerlijkheid niet bot is, en zachtheid niet zwak.
Waar het goede gesprek wordt gevoerd omdat het moet, niet omdat het makkelijk is.
Waar preventie en curatie elkaar ontmoeten in compassie in plaats van controle.
Het is ook een Army of Love — een stille beweging van mensen die het lef hebben om te voelen. Die systemen niet omver willen trekken, maar willen verzachten.
Die begrijpen dat ware verandering van binnen naar buiten werkt.
Ik krijg bevestiging bij de vraag; “ Wat is je legacy?”
niet een huis, niet geld, geen stenen, maar een gedachtegoed dat door mag leven
in mijn kinderen, in de mensen die ik aanraak, in de wereld waar ik deel van ben.
En steeds komen die regels terug als de tekst uit een lied van John Lennon bij Acda & De Munnik:
Knock down the prison walls
Burn down the house of war
Aren’t you meant to fly?
Sing your song and touch the sky.
Or do you want to wait until you die?
Elke keer dat ik deze tekst hoor, word ik geraakt, ontroerd, eraan herinnerd waarom ik dit pad loop: omdat wij bedoeld zijn om te vliegen. Om te creëren. Om te verbinden.
Nu — niet pas als alles klopt. Nu – niet wachten tot je dood bent. Stel niet uit tot morgen wat je vandaag wil doen.
De adem is mijn tool. De natuur mijn spiegel. De maatschappij mijn speelveld.
Het systeem geeft kaders, maar ik bepaal hoe ik erin beweeg.
Niet als een wappie, niet als een volger, maar als iemand die de ruimte pakt om menselijkheid te laten stromen. Stiekem een ondergrondse verzetstrijder die als missie heeft om mensen te verbinden.
Ik wens een plek te creëren waar mensen dichter bij hun natuur komen.
Waar het masker af mag. Waar adem en natuur de weg vrijmaken naar intuïtie.
Waar ik gids, spiegel, en mensen help herinneren wie ze al waren.
Creëren = leven.
En leven doe ik in liefde,
met open ramen en een ademend dak.
Een House of Love dat ik met me meedraag,
en dat ik mag delen met de wereld.