REFLECTIE?
Naar aanleiding van een gesprek dat ik met Lars had in Lighthouse Heerlen, als onderdeel van het “Dreamchasers”-traject, werd ik uitgenodigd om analoog en vanuit natuurlijke flow te schrijven. Pen en papier, aan tafel. Als oefening en uitnodiging. Ik merk dat ik dit even van me af moet schrijven en dat ik de behoefte aan kaders loslaat. Mijn leven typeert zich als het denken in kaders, voor mij is het een stap geweest om juist buiten deze kaders te gaan. Ik merk dat ik ze nodig heb en dat ik er goed op vaar, echter is het schrijven met pen en papier, zonder kaders iets waar mijn natuurlijke flow uit voortvloeit.
De woorden vloeien als vanzelf uit mijn pen en beschrijven het canvas.
Wie ik ben, wat ik doe, en wat mijn droom is, is het kader wat ik in deze oefening meekrijg. Een reflectie aan de hand van het eerste gesprek om de Droom te volgen. “Chase your dream” Voor mij betekent “chase your dream” niet blind achter iets aanrennen, maar luisteren naar wat diep van binnen klopt. Het gaat om durven kiezen voor wat echt bij je hoort — ook als dat schuurt, ook als het onzeker voelt. Je droom is geen einddoel, maar een kompas dat je steeds dichter bij jezelf brengt.
Ik ga er geen positieve of negatieve lading aan geven, ik ga het accepteren en parkeren. Wat precies? Dat is niet in een simpele zin uit te leggen, of korter en korter en korter samen te vatten. Zo zit ik niet in elkaar, dat werkt niet voor mij. Is me weleens op geattendeerd dat ik te uitgebreid en te wollig ben in de communicatie. Dat heb ik lange tijd willen verdringen, verbloemen en willen aanpassen. Maar dat lukt niet. Het zou kunnen als een versie mezlef die ik niet ben, maar niet als ik mijn pure “ik” die ik wil omarmen en belichamen. “Fuck it”, ik accepteer dat het zo is.
Ik begin met bewust ruimte te maken voor mezelf en de flow te accepteren. De flow waarin ik kan gaan creëren, dat is ook de insteek om in dit traject in te stappen. Dit traject is als een taxi voor me, het brengt me van begin naar eind. maar dan niet rechtstreeks, maar eerst het hele alfabet langs om uiteindelijk vanuit A bij Z uit te komen. Zonder vaste tijdlijn, maar met een natuurlijke flow.
Verder op dit pad van ontwikkeling, acceptatie en bewustzijn. Ik zoek bewust naar die vertaalslag. De vertaalslag naar het uitdrukken van dat wat van binnen leeft en werkt en zich wil laten horen.
“Daydream believer en the homecoming queen”. Jack Poels zei ‘t al ooit. “Oeit waer ik schriever. Dan bin ik noeit mier allien.” Om even een zijspoor te pakken: moet ik niet meer gaan schrijven? Schrijven over mijn binnenste, mijn innerlijke verlangens en mijn diepste gevoelens. Die gaan samenvatten en verwerken in een blog, verhaal of essay? Die samenbrengen in een boek, en daarmee mensen inspireren, raken en boeien?
Misschien Leon Verdonschot toch eens vragen om een bak koffie te drinken en een focaccia verdure te eten in zijn favoriete Maastrichtse koffiebar? Who knows. (Hoe zou het met hem zijn? Hij schrijft over honden, liefhebber van koffie, drinkt niet en luistert naar Springsteen. Naar punk, hardcore en metal. My kind of man ;-)) Of Li Lefebure, de burevrouw van mijn favoriete Maastrichtse koffietent, hoe zou het met deze getalenteerde kinderboekenschrijfster zijn? Met een voorliefde voor, weer, koffie, voor het anders denken en het filosoferen over het gevoel.
Hoe raak ik dan die mensen die mijn verhalen lezen? Kan ik ze daarmee inspireren? Ik zie mezelf als een verhalenverteller. Is dat dan ook een schrijver? Ik vertel mijn verhaal, en zet het op papier om zo mensen te willen raken. Met behulp van verhalen en belevingen kan ik me uitdrukken, mensen meenemen in mijn belevingswereld, en ze daarin laten verdrinken. Dat klinkt best heftig nu ik dit zo op deze manier uitdruk. Maar welkom in mijn wereld.
Zonder op zoek te gaan naar antwoorden.
Maar met de juiste vragen onbewust de antwoorden te laten opkomen en ontstaan.
En dat vanuit mijn hart, mijn gevoel en intuitie te laten resoneren kom ik het verst. En daar drijf ik goed op.