De afgelopen tijd heb ik meer met mannen gewerkt. In stilte. In het bos. Rond de adem. Enerzijds om mannen bij te staan en te gidsen. Anderzijds ook om stukjes van mezelf te “helen”. Mannen dragen vaak veel alleen. En hebben weinig ruimte om stil te vallen.
Maar sinds ik voor mezelf een pauze heb ingelast is er iets in mij begonnen te schuiven.
Ik voel nu sterker dan ooit dat wij in deze tijd niet langer gebaat zijn bij afscheiding. Niet meer “wij mannen hier”, “zij vrouwen daar”.
Wat deze tijd vraagt is een bedding waarin we mogen verbinden, samen, als mensen. Uiteindelijk zijn we ook samen op deze aarde, in deze maatschappij en samen in deze mensheid. Samen en niet apart.
Moeten we niet het verschil ontkennen, maar dit juist integreren?
Daarom stap ik bewust af van het alleen aanbieden van mannenbijeenkomsten als vorm.
Niet omdat ze niet werkten.
Maar omdat het tijd is om verder te openen.
Zeker zullen er nog momenten zijn waarop noodzakelijk mannen aanwezig zijn.
Wat ik blijf bieden is ruimte voor vertraging. Adem. Stilte. Aarding.
Maar niet meer exclusief voor mannen. Wel nog met aandacht voor het mannelijke — en hoe dat in jou, in mij, beweegt.
Laat ons samen landen. In verbinding. In het nu. In wat we delen.